نگاهی به ممنوعیت ورود ساز به مکان های فرهنگی از جمله حافظیه
با توجه به عمق نفوذ موسیقی در مردم و گره خوردن آن با فطرت انسانی,چرا از وارد کردن ساز از جمله سازهای ایرانی به آرامگاه حافظ که یکی از نمادهای هنر و فرهنگ ما هست جلوگیری می شود؟
تابناک فارس می نویسد:
دلم از پرده بشد حافظ خوشگوی کجاست؟
تا به قول و غزلش ساز نوایی بکنیم
قبل از پرداختن به اصل موضوع چند سطری در مورد تاثیر موسیقی و هنر بر روح انسان و به تبع آن تاثیرش بر جریانهای اجتماعی صحبت می کنیم.
در این بحبوحه ی مشکلات و گرفتاریهای دنیای مدرن,کمتر میتوان روی آرامش را دید.اما همواره عواملی وجود داشته که برای مدتی انسان را چند متری از سطح زمین جدا کند و به دنیای دیگری ببرد.بله! موسیقی
موسیقی جزو آن معدود عواملیست که آدمی با آن طبیعت را میتواند بشنود و دمی را بیاساید.
البته موسیقی و هنر کاربرد های دیگری هم داشته است.
از دیرباز تا کنون موسیقی عاملی برای هماهنگ تر شدن مردم برای پیشبرد وقایع اجتماعی بوده.اگر بخواهیم چند مورد از آن را نام ببریم می توان به آلبوم *the wall *ساخته ی گروه معروف *pink floyd* اشاره کرد که پس از فرو پاشی دیوار برلین در اواخر ده ی هشتاد میلادی ساخته و منتشر شد.این آلبوم علاوه بر تبدیل شدن به نماد مقاومت در برابر استبداد,خود جرقه ی آغاز بسیاری دیگر از اعتراضات مردمی بود.
نمونه ی دیگری که می توان نام برد انقلاب اسلامی و جنگ تحمیلی است که در آن دوران آثار متعدد و ماندگاری خلق شد که در هم صداتر کردن مردم ایران نقش داشتند و یا نوحه هایی که در دفاع مقدس شور و خلوص مردم را دو چندان می کرد.
خوب اکنون با در نظر گرفتن درآمیختگی هنر با فطرت انسان به ادامه موضوع بپردازیم.
و اما اکنون سال 93 در شیراز
در قلب این شهر زیبا و خوش آب و هوا بهترین جایی که می توان روی آرامش و دور بودن از هیاهو را در آنجا دید قطعا آرامگاه حافظ است.وقتی از در وارد حافظیه می شوید اولین چیزی که گوشتان با آن مواجه می شود,نوای دل انگیز و گوش نواز استاد شجریان است که این مکان آرامش خود را مدیون این صدای آسمانیست که جا دارد به واسطه ی این حسن سلیقه از مسئولان حافظیه تشکر کرد.
اما رونق موسیقی در حافظیه به همین جا ختم نمی شود,فقط کافیست چندین قدم جلوتر بروید و در گوشه و کنارها یا زیر طاق های زیبا نگاهی بیندازید تا عده ای را در حال آواز خواندن یا خدای ناکرده نواختن ساز ببینید.از این بابت میگویم خدای ناکرده,که نواختن ساز در آن مکان قدغن است و همچنین آواز خواندن در حافظیه اگر باعث حضور جمعیتی به دور خویش شود,واکنش مامورین آنجا را به دنبال دارد.
چرا در یکی از فرهنگی ترین نقاط ایران ورود ساز ممنوع است؟سازهایی که به فرهنگ ما گره خورده و جزئی از تاریخ هنری این خاک است.
به واقع چه فلسفه ای پشت این ممنوعیت است؟
خواشمندیم مسئولین وزارت فرهنگ و ارشاد در فارس به این گونه مسائل توجه بیشتری نشان دهند.
البته این نکته را عرض کنم که چندی پیش جشنواره ای زیبا از اجرای انواع موسیقی در گذر هنر (محیط سنگفرش جلوی حافظیه) برپا شد که بسیارهم مورد استقبال مردم واقع شد,که بعدا انتقاد عده ای را نیز به دنبال داشت.
این کار تشکر ویژه از مسئولین فرهنگی شیراز را میطلبد و امید است که چراغ این گونه جشنواره ها که به پیشبرد هنر در کشور کمک میکند همیشه روشن بماند.
