استادیار شهرسازی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شیراز؛ عوامل تاریخی،اجتماعی،فرهنگی و سیاسی را در رشد ناهمگون و نامناسب شهر شیراز دخیل دانست.
به گزارش تابناک فارس به نقل از ایرنا:مجید رحیمی افزود:مرکز استان فارس از تناسب برخوردار نیست و عامل عمده آن، آثار و بافت های پراکنده تاریخی است که رشد شهرنشینی را به ویژه پس از انقلاب اسلامی خطی کرده است.
او بیان کرد:از دیگر عوامل متأثر می توان به عوامل انسانی ، یکجانشینی طولانی مردم ، وجود اقوام مختلف، مهاجرت روستاییان و مردم شهرهای کوچک ، وزش باد ، محصور شدن اطراف شهر بوسیله کوه ها اشاره کرد که اجازه بافت پیوسته، همگن و همساز را به شیراز نمی دهد.
رحیمی اضافه کرد: البته غیر از عوامل انسانی و طبیعی ، عوامل سیاسی نیز در این فضای کالبدی دخیل هستند از جمله دستگاه های دولتی که با فشار بر روی شهرداری برای تفکیک اراضی شهری موجب تخریب اراضی مرغوب شده اند مانند باغ های قصردشت و همین محدودیت ها به جایی رسیده که ساخت و سازها به سمت جنوب و جنوب شرقی تمایلی نشان نمی دهد مگر دایر کردن کارگاه ها و میدان های تره بار.
مدرس دانشگاه آزاد اسلامی واحد شیراز افزود: در واقع حرکت شهرنشینی در شیراز به صورت شکل مارخزنده است و در جهت هایی توسعه می یابد که اراضی رسوبی است و کالبد فیزیکی نامناسبی دارند.
وی عمده ترین عیب توسعه ناهمگون مرکز فارس را مربوط به برخی تعاونی های مسکن که با سپردن ابنیه سازی به سودجویان موجب تشدید این ناهمگونی شده اند، دانست و گفت: دست اندازی بر روی زمین های بزرگراه حسینی الهاشمی در نقطه شمالی شهر شیراز که حفظ زمین های آن کمک به اقتصاد شهری و ویژه خدمات شهری هستند متأسفانه با تغییر مداوم کاربری اراضی فاقد ساختار سیستماتیک شده است.
رحیمی نقطه عطف این معضل را از ابتدای اجرای طرح جامع شهری در سال 1351 خواند و بیان کرد: پیش بینی های غلط و تصمیم گیری نامناسب مسوولان وقت آن زمان بزرگترین آسیب را به طرح های توسعه شهری زد و چون طرح مورد اشاره از ابتدا اشتباه بود شیراز امروز تطابقی با استانداردهای جهانی ندارد.
این استاد دانشگاه آزاد اسلامی واحد شیراز ، بهترین شیوه برون رفت و ممانعت از گسترش توسعه خطی شیراز را کنترل بر همین نحوه تصرف اراضی خواند و بیان کرد: با قطع دست زمین خواران از اراضی دارای قدرت کاربری خدمات شهری می توان حداقل پاره ای از مشکلات ناموزونی شهر صاحب نام جهانی را رفع کرد.
