تابناک فارس می نویسد:"استراحت مطلق" عبدالرضا کاهانی یکی از اکران های موفق نوروزی امسال در کشور بوده است که در سینماهای شیراز و فلسطین شیراز هم به نمایش در آمد.دیدن این فیلم در تعطیلات نوروزی و پیگیری باز خورد آن توسط تماشاگران شیرازی و همچنین کاربران شبکه های مجازی و همچنین نگاهی به کارنامه کارگردان این اثر سبب شد تا در مورد هشتمین اثر بلند سینمایی عبدالرضا کاهانی کارگردان پر آوازه سینمای ایران بنویسیم.
استراحت مطلق مانند کارهای دیگر کاهانی با حاشیه همراه بود از مرحله پیش تولید تا اکران و بالاخره این فیلم پر حاشیه در نوروز به نمایش در آمد.فیلمی که محدودیت سنی برای آن اعلام شده و برای افراد زیر 14 سال نامناسب است؛دلیل این امر الفاظ استفاده شده در دیالوگ ها و تماس فیزیکی رضا عطاران و همسرش در فیلم است که البته در ابتدای فیلم ذکر می شود که این دو زن و شوهر واقعی اند و بسیاری از حواشی فیلم هم به دلیل این دو مورد بوده است.
فیلم داستان زنی را دنبال می کند که به دلیل مشکلاتی که شوهر سابقش برای او درست می کند و حرف هایی که بین مردم پشت سر او می زند از شهر کوچک و به قول خودش دو خیابانی بیرون می رود تا در ازدحام کلان شهر تهران خود و دخترش در گوشه ای زندگی کنند.زنی که دخترش توسط پدر به شهرستان بر گردانده می شود و با وامی که از کارفرمای سابقش گرفته با دوست شوهر سابقش در خرید و فروش کالای قاچاق برای کسب در آمد شریک می شود.
کاهانی مانند آثار قبلی اش دیدی واقع بینانه و رئال به مسائل دارد.شخصیت های فیلم هر کدام برای خودشان زور می زنند و خودخواهی راستین اجتماعی در افراد به حساب آمده است،اما استراحت مطلق به عنوان هشتمین اثر کاهانی چیز جدیدی به مخاطب ارائه نمی دهد،برای کسی که با حساب بر روی اسم کاهانی بر روی صندلی سینما می نشیند فیلم روند دیگر فیلم های کاهانی را دنبال می کند و برای مخاطبان فیلم های این کارگردان تکرار موج می زند.انگار کاهانی یکی از شخصیت های "هیچ" یا "اسب حیوان نجیبی است" را در این فیلم نامه،بصورت مجزا مورد واکاوی بیش تر قرار داده است.باز با یک قشر ضعیف از جامعه برخورد می کنیم که به همراه فقر مادی دچار فقر فرهنگی شده است و آنچنان به باید ها و نباید های اخلاقی اهمیت نمی دهند.بخشی از جامعه که نه دچار مشکلات روزمره و معیشتی است بلکه از لحاظ هنجارها و نا هنجارهای اجتماعی دچار سر در گمی است و ادامه دادن روند غیر معمولی زندگی را به دلیل پیشینه بد خود توجیه می کند.
این تکرار و درجا زدن نه فقط در آثار کاهانی بلکه در تمام سینمای ایران موج می زند.بیشتر فیلم های سینمای ایران در واقع مستندهایی اجتماعی هستند و جای خلاقیت و فیلم نامه های برخاسته از یک ذهن پویا در آن ها خالیست.
استراحت مطلق کمدی مطلق نیست اما رضا عطاران باز کم نمی گذارد،بازی بازیگران مخاطب را تا انتها نگه می دارد به خصوص بازی متفاوت مجید صالحی و حضور فریده فرامرزی که تا آن جا که باید بسیار خونسرد و واقع گرایانه عمل می کند؛اما کارنامه کاهانی و یا حتی سینمای ایران از این نوع سینمای اجتماعی اشباع شده است،همچنین فضاسازی فیلم آنقدر بار فیلم را به دوش نمی کشد که سبب این همه حاشیه برای فیلم شده است.الفاظ استفاده شده یا لوکیشن های حمام و فوتبال کارگران برای فضاسازی آن چنان ملزوم به نظر نمی رسند.فیلم نامه و پایان تلخ و شیرین آن، آنقدر دچار نقصان هستند که ماجرای فضاسازی از اولویت خارج می گردد.
در مجموع "استراحت مطلق" حتی با توجه با فروشی که داشته باز یک درام ناموفق اجتماعی به حساب می آید و شاید برای مخاطبان فیلم های کاهانی تنها 75 دقیقه سرگرم کننده باشد.آن هم شاید...
