به گزارش
تابناک مازندران، حامد وحدتی نسب در گفتگو با خبرنگار مهر افزود: پیش‌ازاین تنها در بخش‌های کوهستانی جنوب شرق دریای مازندران، در محوطه کیارام دراستان گلستان، مواد فرهنگی منتسب به انسان نئاندرتال شناسایی‌شده بود که این امر مربوط به بیش از شش دهه پیش و توسط باستان‌شناسان انگلیسی انجام‌گرفته بود.
وی افزود: در خردادماه سال جاری فاطمه شجاعی فر یکی از دانشجویان کارشناسی ارشد باستان‌شناسی مؤسسه آموزشی مارلیک نوشهر به‌طور تصادفی به تجمعی از دست-افزارهای سنگی روی سطح در کوهستان مشرف‌به منطقه بَندِپی در شهرستان نوشهر برخورد کرد.
این باستان‌شناس گفت: درپی این مشاهده اولیه، بازدیدی کوتاه از محوطه به همراه محمد قمری فتیده یکی اساتید رشته باستان‌شناسی دانشگاه مازندران انجام دادیم.
وی تصریح کرد: پس از مشاهده فراوانی چشمگیر دست‌افزارهای روی سطح و همچنین با توجه به فعالیت‌های راه‌سازی در جنب محوطه، مراتب به اطلاع پژوهشکده باستان‌شناسی رسید و پس از اخذ مجوزهای لازم عملیات بررسی و شناسایی محوطه با همراهی کوروش روستایی از پژوهشکده باستان‌شناسی شروع شد.
وحدتی نسب گفت: با توجه به این نکته که این نخستین گزارش از یافت شدن محوطه‌ای پارینه‌سنگی از یال‌های شمالی البرز مرکزی بود، گروه سعی کرد تا ظرف مدت یک هفته به شناسایی گسترهٔ پراکنش یافته‌های سطحی محوطه بَندِپی بپردازد.
وی افزود: براساس مشاهدات، پراکنش دست‌افزارهای سنگی بسیار فراتر از ابعاد تخمینی اولیه بوده و محدوده‌ای به وسعت چندین کیلومترمربع دربخشهای مختلف کوهستان مشرف‌به شهرستان نوشهر را در برگرفته است.
این باستان‌شناس با اشاره به اهمیت ویژه تعداد دست‌افزارهای سنگی یافت شده گفت: تخمین‌های کارشناسی حاکی از وجود بیش از صدها هزار قطعه دست‌افزار سنگی در محوطه است.
وی افزود: مطالعات ابتدایی درباره ریخت‌شناسی و فن‌آوری دست‌افزارهای سنگی نشان داده که بیشتر دست‌افزارها منتسب به دوره پارینه‌سنگی میانی (بازه زمانی بین ۲۵۰ تا ۴۰ هزار سال پیش) است، یعنی دوره‌ای که از آن به نام عصر انسان نئاندرتال نیز یاد می‌شود، همچنین، بخش خاص و مجزایی از محوطه دارای مواد فرهنگی منتسب به انسان هوشمند و دوره پارینه‌سنگی جدید (بازه زمانی ۴۰ تا ۱۸ هزار سال پیش) است.
این باستان‌شناس که سالیان متمادی در محوطه عظیم پارینه‌سنگی دیگر ایران (میرک در جنوب سمنان) فعالیت داشته، معتقد است که دسترسی آسان به مواد خام ابزارسازی، فراوانی منابع آبی و غذایی و همچنین ثبات نسبی اقلیمی ازجمله دلایلی است که منجر به شکل‌گیری چنین استقرار گسترده‌ای در محوطه بَندِپی در سالیان متمادی شده است.