شهادت(گواه) بر این مطلب، غیر از قضیۀ‌ خود حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام که قباله است «جُعِلَ الشِّفَاءُ فِی تُرْبَتِهِ و[إجَابَةُ]الدُعَاءُ تَحْتَ قُبَّتِهِ، و الإمَامَةُ فِی ذُرِّیَّتِهِ»( [به ازای قبول شهادت]شفا در تربتش و استجابت دعا در زیر قبه‌اش و امامت در نسلش قرار داده شد).

معامله کرده است با خدا، معاوضه کرده است. مادرش هم راضی شده، پدرش هم راضی شده است.

بله!سیدبن‌طاووس هم دارد این چیزی که از یکی از علمای اهل‌سنت نقل شده است که گفته: «روز شهادت روز سعادت است و روز عزاداری نیست»؛ او اینجوری گفته است.

 سیدبن‌طاووس هم همین را دارد: «تعبّد اگر نبود، ما می‌گفتیم روز ظفر سیدالشهدا است، نه روز عزاداری».

 لکن چیزی که هست، تکویناً مؤمنین عزادار می‌شوند. همان‌طوری که خواسته‌اند ترجیح بکاء(گریه)و عزا را که خود این بکاء یک مقام بالایی هست. قطره‌اش چطوره[چقدر فضیلت دارد]، عجایب و غرایب!

 بله!مقصود از عشق را کسی می‌خواهد بفهمد، همان که عابس دید کسی نمی‌آید به جنگش، [وقتی]مبارزه می‌کند کسی نمی‌آید به جنگش، لخت شد (زره جنگی از تن بیرون آورد و بدون زره جنگید) در روز عاشورا.

 این لخت‌شدن او هم مثل حاضرشدن خود سیدالشهدا(ع) است برای‌ اینکه ذبح بشود؛ «کمَا یُذْبَحُ الْکَبْشُ؛ چنان‌که گوسفندی را ذبح کنند.»