حضرت زینب کبری (س) با همین خصایص الگویی برای تمام انسانهایی است که دیگر خواهی را بر نفس خواهی ارجح می دارند.
بی شک آنان که در مسیر حرفه و کسب و کار ، مشاغلی چون پرستاری و بطور کلی امداد را بر می گزینند ، از چنین ظرفیتی از رافت و رقت قلبی برخوردارند.
کسی که پرستار بودن را انتخاب می کند ، از بی خوابی ها و بد خوابی ها ، نوبتهای کاری ، محیط پر استرس ، حجم بالای کار و تهدید مواجهه با انواع بیماریهای جسمی و آلام روحی، خبر دارد.
او، می داند حتی اکنون و در این روزگار نیز برخی کم لطفی های اجتماعی نسبت به این حرفه وجود دارد.
کسی که راه پرستاری را از معبر دانشکده پرستاری آغاز می کند نیک می داند بازار کارش پر درآمد نیست و شاید اولین کلامی که در دانشگاه از استاد و سال بالایی ها می شوند پاره ای وعده ها و قوانین محقق نشده است و یا وعده هایی که سخت و دیر به بار می نشینند!
با این همه آنکه پرستاری را انتخاب می کند ، به میل وارد مسیر سهل و ممتنعی می شود که حجم عشق به هم نوع در آن بیش از اندیشه معاش است.
*من که از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم
کسی با مشت بر در شیشه ای C.C.U می کوبد و با بی تابی دلی پرغم ، پرستار بخش را بابت ممانعت حرفه ای اش، به باد عتاب می گیرد و خواهان دیدار عزیزِ بیمارش است.
کسی بی وقفه زنگ می زند و پرستار را بابت تاخیر به بالین رسیدن بیمار به طعنه می نوازد.
کسی بابت نیامدن دکتر بخش ، پرستار را شماتت می کند.
در این بین کمتر کسی به داشتن حس همذات پنداری پرستار در درک درد بیمار، حجم کاری و استرس او برای ارتباط با پزشک معالج، گزارش دهی و دستور گرفتها می اندیشد.
روز پرستار فرصتی است برای شنیدن خواسته های زنان و مردان سپید پوشی که مناعت طبعشان اجازه نمی دهد خیلی از درد معاش بگویند ولی پرستار هم کرایه خانه می دهد ، قسط دارد ، فرزند دارد ، حتی گاه درد دارد!
ما که او را حی وحاضر و قبراق کنار بیمارمان می خواهیم گاهی نمی دانیم کمبود نیرو موجب می شود او نتواند انگونه که باید از فرصتی که قانون ارتقای بهره وری برای پرستاران فراهم می کند بهره مند شود.
یکی از پرستاران در گفتگو با ایرنا می گوید: واقعیت آن است که هدف قانون گذار از وضع این قانون ، فراهم کردن مجالی است که پرستاران با آسودگی بتوانند به سایر امور زندگی خود نیز پرداخته؛ به لحاظ و جسمی و روحی فراغتی حاضر کنند تا در شیفت کاری سرحال بر بالین بیمار و نوبت کاری خود حاضر شوند.
او می افزاید: اما به ندرت ما از تمام این فرصتها که در اصطلاح معاف (off) هستیم می تواینم استفاده کنیم مثلا از هفت نوبت گاه باید پنج نوبت را در محل کار حاضر شویم.
وی خاطر نشان می کند: اگرچه بابت این نوبتهای کاری به ما مبلغ اضافه کار تعلق می گیرد اما خوب هدف اصلی از وضع این قانون ، که همانا ارتقا بهره وری است تامین نمی شود.
این پرستار شاغل در بیمارستان انزلی می افزاید: اضافه کاری داشتن تعریف خود را دارد و ارتقا بهره وری تعریف دیگر؛ لذا صرف اخذ مبلغ اضافه کاری ،بار معنوی مورد انتظار از این قانون حاصل نمی شود.
یکی دیگر از پرستاران در این مصاحبه با تاکید بر اینکه خوشبختانه از مهرماه ، دریافت مبلغ اضافه کاری با کمترین تاخیر صورت می گیرد ، می افزاید: قراربود افزایش دستمزد و نیز افزایش کارانه پرستاران اعمال شود که متاسفانه میزانی که اعمال شد کمتر از وعده های پیشین بود که انتظار می رود برای این بخش نیز چاره اندیشی شود.
پرستار دیگری به جمع ما می پیوندد و می گوید: از سختی کار پرستاری یاد کنید؛ به رغم آنکه این حرفه به عنوان مشاغل سخت تصویب شده اما حقوق و مزایای بازنشستگی آن در حد انتظار نیست و فعلا اینگونه است که ما در شرایطی با 25 سال سابقه می توانیم بارنشسته شویم که با احتساب 30 روز حقوق ، سنوات 5 سال آینده را پرداخت کنیم که به لحاظ در آمدی برایمان بسیار دشوار است!
پرستار دیگری نیز به مساله مهمی اشاره کرده و می گوید: آنچه از ما انتظارمی رود ، حضوری فعال بر بالین بیمار است ولی به لحاظ کمبود نیرو، پرستاران بسیاری از کارهایی را که مربوط به اوراق ِ مستندات بیمار است و اصولا برای منشی بخش تعریف می شود، باید عهده دار شوند .
وی توضیح می دهد: گاه باید دادن یک دارو را در چندین جای مختلف ثبت کنیم و حال اینکه شاید ثبت آن که الزامی نیز هست، تنها در یک برگه کافی باشد.
این پرستار می افزاید: انجام این امور موجب می شود ناخواسته از وقتی که باید بر بالین بیمار بگذاریم کاسته شود که یقینا نه برای ما خوشایند است و نه بیمار.
یکی دیگر از پرستاران در مقایسه وضعیت بیمارستان خصوصی و دولتی می گوید: شاید در یک بیمارستان دولتی نوبت هایی که پزشک به بیمار سرکشی می کند ، تلاش های پرستاری و خدمات درمانی بیشتر از بیمارستان خصوصی باشد اما یکی از مشکلات ما در بیمارستان دولتی کمبود نیروی خدماتی یا کمک بهیار است.
وی در مورد تاثیر این مساله می گوید: ببینید گاه ما در برخی نوبت های کاری برای دو بخش تنها یک کارگر خدماتی داریم لذا وقتی بیمار برای مسائل مختلف خدماتی اش نیاز به کمک بهیار دارد ، باید بارها و بارها نیروی خدماتی را فراخوان کنیم و این مدت انتظار برای بیمار عذاب آور است و بطریق اولی پرستار را نیز ناراحت می کند در حالیکه در بیمارستان خصوصی، حضور کمک بهیاران به محض نیاز بیمار به دستشویی ، تعویض لباس و ... باعث می شود که بیمار احساس کند مورد رسیدگی بیشتری نسبت به یک بیمارستان دولتی است.
این پرستاران در پاسخ به سوال ایرنا مبنی بر اینکه پیشنهادشان برای بهتر شدن این شرایط در وضعیت موجود چیست به اعمال درست نظام تشویق و تنبیه در بیمارستان اشاره می کنند.
یکی از آنها می گوید: اعمال درست سیستم تشویق موجب می شود که رقابتی سالم ایجاد شود کسی از بابت عهده دار شدن بیشتر کارها احساس مغبون شدن نداشته باشد و آن کسی هم که از کار کم می گذارد خیال نکند به قولی زرنگی کرده است!
آخرین سخن پرستاران در این گفت و شنود دوستانه همان مشکلات کمبود نیرو بوده که گاه نمی گذارد پرستار بتواند بطور کامل از مرخصی سالانه اش استفاده کند و مرخصی ها ذخیره اجباری می شوند .
پرستاری در این مورد توضیح داد اگر بخواهیم برای چند روز پشت هم مرخصی بگیریم باید شیفت های طولانی و فشرده بدهیم تا مرخصی استحقاقی مان تعلق بگیرد.
در بیمارستان نگاهم به تابلو معروف دعوت به سکوت پرستار می افتد و یادم به این شعر که « خدمتگزار شب زد انگشت روی لب /باشید خمش که بیمار ، از من است»
بنظر می رسد اگر اجرای بسیاری از امور منوط به لوایح و قوانین و اختصاص بودجه و اعتبار است ، اگر اخذ خدمات مطلوب درمانی حق ما است اما وظایفی هم داریم ؛ یادمان باشد پرستار یک انسان است که کارش تیمار داری است اما تیر آهن نیست ، خسته می شود ، مثل ما مشکلاتی دارد ، او را درک کنیم و از صمیم قلب برایش دعا کنیم که بتواند بر عهدی که در دل جوان و بی ریایش در روزهای دانشکده پرستاری گذشته وفادار بماند.
پنجم جمادی الاول، سالروز ولادت حضرت زینب(س) روز ملی پرستار نامگذاری شده است.