یادداشت از سید کامران باقری:
کسی درباره تحریم آلمان صحبت نمی‌کند. دقیق‌تر بگویم، کسی چنین جسارتی ندارد. آلمان با جمعیتی تقریبا برابر با ایران، سالانه بیش از 1300 میلیارد دلار صادرات دارد که عمدتا محصولات دانشی و فناوری‌بنیان است. دنیا به فکر، خلاقیت و نوآوری آلمانی‌ها نیازمند است.
وقتی محصولات و خدمات کشوری نوآورانه باشد، جایگزینی آنها برای دیگر کشورها بسیار دشوار یا غیرممکن است. صادرات سرانه آلمان در سال 2016 بیش از 16200 دلار بوده است. یعنی تک‌تک آلمانی‌ها در این آفرینش تا حدودی سهم دارند. سیاست‌گذار صنعت و تجارت در آلمان موفق بوده و عملکردش همچنان رو به بهبود است.
صحبت کردن درباره تحریم ایران بسیار ساده و کم هزینه است. کشوری که عمدتا نفت و محصولات ساده نفتی و پتروشیمیایی صادر می‌کند را می‌توان بی‌هزینه تحریم کرد. جای خالی نفت ایران را کشورهایی چون عربستان، روسیه و عراق با اشتیاق و به راحتی پر می‌کنند.
کشوری که متاعی باارزش برای عرضه به جهان ندارد، روز به روز فقیرتر می‌شود. نظام اقتصادی چنین کشوری، فکر کردن را تعطیل و نوآوری را فراموش کرده است. تک‌تک ایرانی‌ها تا حدودی در این عدم آفرینش سهیم‌اند. اما سیاست‌گذار صنعت و تجارت در این کشور باید بپذیرد که عملکردی فاجعه‌بار و نتایجی شرم‌آور داشته است.
