به گزارش تابناک قم، آن شب مهمان دخترش امکلثوم بود... همان شبی که بوی قیامت میداد، آسمان به رنگ خون درآمده بود و کوهها گویی از دهشت اتفاقی بزرگ بر خود میلرزیدند. با لقمهای مختصر افطار کرد و به زیر آسمان آمد. امام علی(ع) نگاه بلندش را بر افلاک دوخته بود اما دلش از گلایه از اهل زمین پر بود... از گلایه از مردمی بیوفا که بعد از وفات پیامبر(ص) او را با همه سختیهای مسیر خلافت رسول خدا تنها گذاشتند... مردمی که به وصیت پیامبر خوبیها توجهی نکردند و خاندانش را تنها گذاشتند... پس از آن هم با آن که خود مشتاق بیعت با شیر خدا شدند، باز هم طوق شیطان بر دلهایشان قویتر از ریسمان خداوند بود. تا جایی که امام علی(ع) که مظهر خوبی و رحمت بود از آنها آزردهخاطر شد.
آن شب ستارهها به زمین نزدیکتر از همیشه بودند و با نگرانی دقایق را میشمردند. باد هوهو میکشید و زمین زیر پای حجت خدا میگریست... امیرالمؤمنین به تأسی از عادت همیشگی در دل شب دست به آسمان برد و با خدای خویش نجوا کرد... این نجوا اما با همیشه متفاوت بود... راز و نیاز عاشقی بود که در انتهای مسیر وصال قدم میزد.
آزمون سخت سرنوشت
«شال میبست و ندایی مبهم... که کمربند شهادت محکم...» سحرگاه حتی مرغان آسمان و زمین و جامدات هم به تکاپو افتاده بودند تا در مقابل موج ویرانگر یک اتفاق مرگبار بایستند. قرار بود لحظههایی دیگر عدالت به مسلخ برده شود و بشر بار دیگر از آزمون سخت سرنوشت روسیاه بیرون بیاید.
علی(ع) وارد مسجد شد و همه حتی قاتلش را از خواب بیدار کرد... نماز صبح کوتاه است اما این اللهاکبر تا ابد در گوش تاریخ باقی ماند. سجدهگاه با خون شاه مردان رنگین شد و ندای «فزت و رب الکعبه» تا ابد در عرش طنین انداخت... امیرمؤمنان قسم میخورد که مرگ او همان رستگاریاش است. کسی که یک عمر جفاهای رنگارنگ از روزگار دیده، مرگ را مانند معشوقی زیبا در آغوش میکشد تا اهل عالم را با نادانیها و بیحمیتیهایشان تنها بگذارد و چه گران تمام شد این تنهایی برای نسل بشر...
خوشحالی از لحظه مرگ
استاد شهید مطهری در این مورد میگوید: این است که میبینیم، علی(ع) آن گاه که میبیند مرگ به صورت شهادت نصیبش شده از خوشحالی در پوست نمیگنجد، بنابراین در لحظههای آخرین حیاتش میفرماید: به خدا سوگند هیچ امر مکروه و خلاف انتظاری برای من رخ نداده است، همان رخ داد که میخواستم و به آرزوی خود که شهادت است رسیدم، مَثَل من مثل کسی است که شب تاریک در جستوجوی آب در صحرایی میگردد، ناگاه چاه آبی یا سرچشمهای پیدا میکند؛ مَثَل من مثل جویندهای است که به مطلوب خود نائل گشته است.
مشهور است که پیامبر اسلام(ص) در سخنرانی بسیار مهمشان پیش از رسیدن به ماه رمضان، از اوصاف این ماه میگویند.
در پایان آن خطبه و در ادامه پاسخ به سؤال امیرمؤمنان(ع) در مورد بهترین اعمال در ماه مبارک رمضان شروع به گریستن کردند، در آن لحظه امام علی(ع) علت گریه آن حضرت را پرسیدند.
حضرت پاسخ فرمودند که علی جان، در یکی از همین روزهای ماه مبارک رمضان به دست شقیترین انسانها به شهادت میرسی. در این هنگام امیرمؤمنان(ع) بلافاصله میپرسند که آیا در این هنگام دینم در سلامت است؟ حضرت(ص) پاسخ فرمودند: بله! دینت در آن هنگام در سلامت است. در این هنگام امیرمؤمنان فرمودند: ای رسول خدا! این لحظه از جایگاه صبر در بلا و مصیبت نیست، بلکه محل رضا و بشارت است...
کوچ مبارک
بدون شک مرگ برای کسانی که خانه آخرتشان را آباد ساختهاند، یک کوچ مبارک است. مرگ برای کسانی که دل در گرو زر و زیور نداشته و مسیر دوستی با خداوند را پیمودهاند، یعنی یک سفر زیبا به خانهای مجلل در باغی مصفا که قبلاً با اعمالشان آن را ساختهاند... بیشک چنین سفری مایه رستگاری است...
«پسرم! با اسیر خود مدارا کن و با وی طریق شفقت و رحمت پیش گیر.» این جملهای بود که امام حسن(ع) پس از مواجهه با فرق خونین امیرمومنان(ع) شنیدند. جملهای که هنوز پس از 1400 سال برای هر مرد و زن آزادهای در جهان درسآموز است.
سپس امام علی(ع) فرمودند: «فرزندم! ما اهلبیت رحمت و مغفرتیم. پس وی را به آنچه خود میخوری، بخوران و به آنچه میآشامی، بیاشام. اگر من از دنیا رفتم، از او قصاص کن ولی جسدش را به آتش مسوزانید و وی را مثله نکنید. زیرا از جدت رسول خدا(ص) شنیدم که میفرمود: مثله نکنید، اگرچه سگ گزنده باشد. اما اگر زنده ماندم، خودم داناترم که با او چه رفتاری کنم و عفو وی را ترجیح میدهم؛ زیرا ما از اهلبیتیم که با گناهکاران در حق خویش، جز به عفو و کرم رفتار نمیکنیم...» به راستی در کجا میشود زیباتر از این حقوق بشر را تبیین کرد و آموزش داد؟
وصیت مولا
وصیتهایی که مولا علی(ع) در آن ساعتهای حزنآلود به فرزندانش میکرد، امروز و همیشه برای همه ابنای بشر درسآموز است... وصیتهایی که هر کس باید بارها آن را بخواند و تلاشش را برای عمل به آن به کارگیرد...
«شما را سفارش می کنم به ترسیدن از خدا و این که دنیا را مخواهید هرچند دنیا پی شما آید. و دریغ مخورید بر چیزی از آن که به دستتان نیاید و حق را بگویید، و برای پاداش [آخرت ] کار کنید و با ستمکار در پیکار باشید و ستمدیده را یار. شما و همه فرزندانم و کسانم و آن را که نامه من بدو رسد سفارش میکنم به ترس از خدا و آراستن کارها و آشتی با یکدیگر که من از جد شما شنیدم که میگفت: آشتی دادن میان مردم بهتر است از نماز و روزه سالیان.
خدا را، خدا را درباره یتیمان، آنان را گاه گرسنه و گاه سیر مدارید و نزد خود ضایعشان مگذارید.
خدا را، خدا را، همسایگان را بپایید که سفارش شده پیامبر شمایند، پیوسته درباره آنان سفارش می فرمود چندان که گمان بردیم برای آنان ارثی معین خواهد کرد.
خدا را، خدا را، درباره قرآن، مبادا دیگری بر شما پیشی گیرد در رفتار به حکم آن.
خدا را، خدا را، درباره نماز که ستون دین شماست...»
رمضان به دهه پایانی خود رسیده و شبها و روزهایی بر اهل زمین و آسمان میگذرد که اگر گوش شنوایی داشته باشی، صدای تسبیح بیوقفه کائنات را خواهی شنید. شب قدر، شب نزول قرآن است... شبی که ملائکه بر حجت خدا در زمین نازل میشوند... شبی که قلب مبارک پیامبر(ص) میزبان نور الهی شد... عجیب نیست که چنین شبهایی این همه بوی علی(ع) میدهد. چه کسی به جز علی(ع) جان پیامبر(ص) است؟
کیست که پیش از همه به او ایمان آورده و در مسیرش از همه استوارتر است؟ قدر یعنی اندازه و شب قدر شاید شبی است که باید اندازه بگیریم قد و قامت زمین و آسمان، خودمان و اولیای الهی را... اندازهگیری میکنیم تا راه را گم نکنیم... تا بدانیم سقف آسمان برای قامت اولیای الهی کوتاه است... تا به خوبی درک کنیم وصیتهای مولای متقیان چه نسبتی با روح شب قدر دارد...
اعمال شب قدر
شب نوزدهم ماه رمضان نخستین شب قدر است. همان شبی است که اعمال مومن در آن شب از اعمال هزار ماه برتر است. شب نوزدهم، شب درخواست از خداست که در آن شب تقدیر امور یک سال رقم میخورد. ملائکه در این شب به اذن خداوند به زمین نازل میشوند و به خدمت امام زمان(عج) میرسند و آنچه را برای هر کس مقدّر شده بر امام زمان(عج) عرض میکنند. برای چنین شبهای مبارکی اعمال مشترکی توصیه شده است؛
۱ـ غسل کردن که بهتر است نزدیک غروب آفتاب باشد و نماز عشا با غسل خوانده شود.
۲ـ خواندن 2 رکعت نماز که در هر رکعت پس از حمد، 7 بار سوره توحید را خوانده و پس از نماز 70 بار گفته شود: اَستَغفِرُاللهَ وَ اَتوبُ اِلَیهِ.
۳ـ قرآن به سر گرفتن و خدا را به چهارده معصوم(ع) سوگند دادن.
۴ـ زیارت امام حسین(ع).
۵ـ احیا داشتن (بیدارماندن و عبادتکردن) در این شبها. در روایتهای بسیاری از پیامبر(ص) و معصومان(ع) نقل شده است، هر کس شب قدر را احیا کند، گناهان او آمرزیده شود.
۶ـ فضیلت و پاداش بسیار دارد که 100 رکعت نماز خوانده شود و بهتر است در هر رکعت پس از سوره مبارک حمد، ده بار سوره توحید خوانده شود.
۷ـ دعایی از امام زینالعابدین(ع) که در مفاتیحالجنان آمده است؛ «اَللّهُمَّ اِنّی اَمْسَیتُ لَک عَبْداً داخِراً لا اَمْلِک لِنَفْسی نَفْعاً...»
۸ـ خواندن دعای جوشن کبیر.
۹ـ طلب آمرزش از خدای متعال و درخواست از خدا برای رفع نیازهای دنیا و آخرت.
۱۰ـ ذکر گفتن و صلوات بر محمد و آلمحمد(ص).
برای پیوستن به کانال رسمی تابناک قم در تلگرام میتوانید از لینک های زیر استفاده نمایید:
منبع: همشهری