دانشمندان، «ویتامین ث» را به مقدار هزار برابر بیشتر از میزان توصیه شده‌ی روزانه و حداکثر سه روز در هفته، به بدن 11 بیمار سرطان مغزی تزریق کردند.
متخصصان آمریکایی دریافتند، عملکرد «ویتامین ث» به گونه‌ای است که باعث می‌شود تا سلول‌های سرطانی به پرتو درمانی و شیمی درمانی، پاسخ دهند.
نرخ بقا یا همان میزان زنده ماندن با این روش، بین 18 تا 22 ماه در برابر حالت عادی 14 تا 16 ماه، افزایش یافت.
مقادیر بالای «ویتامین ث» برای سلول‌های سالم و طبیعی، سمی نبود و فقط باعث بروز عوارض جانبی جزئی مانند خشکی دهان و تکرر ادرار می‌شد. البته دانشگاه آیووای آمریکا برای آزمایش های بیشتر نیز، برنامه‌هایی را تدارک دیده است.
پروفسور گری بوتنر (Garry Buettner)، یکی از اولین افرادی بود که بیش از چهل سال پیش، امکان آسیب پذیری سلول‌های سرطانی در برابر ترکیبات فعال ردوکس (اکسایش-کاهش) را مطرح کرد.
وی گفت: این مقاله، شکنندگی و ضعف متابولیک را در سلول‌های سرطانی نشان می‌دهد که بر اساس تولید خود عوامل اکسید کننده است و به ما اجازه می‌دهد تا از ترکیبات فعال ردوکس (اکسایش-کاهش) مانند «ویتامین ث» برای پاسخ سلول‌های سرطانی به پرتو درمانی و شیمی درمانی، بهره ببریم.
این پژوهش شامل یازده بیماری می‌شد که در آزمایش بی‌خطری سرطان مغز ثبت نام کرده بودند و «ویتامین ث»، سه بار در هفته و دو ماه و پس از آن، دو بار در هفته و به مدت 7 ماه به آنها تزریق می‌شد. این بیماران در طول انجام این آزمایش، مراقبت‌های استاندارد شیمی درمانی و پرتو درمانی را نیز همچنان دریافت می‌کردند.
هدف از هر تزریق، افزایش غلظت «ویتامین ث» در خون بیمار تا 285 برابر سطح نرمال در افراد بزرگسال بود. این دوز بالا به دلیل عمر کوتاه و دو ساعته‌ی «ویتامین ث» در سیستم گردش خون انسان، بسیار لازم و ضروری بود.
دکتر برایان آلن (Bryan Allen)، دستیار ارشد در این پژوهش گفت: اکثریت بیماران سرطانی را که ما با آنها کار می‌کنیم، به شدت علاقه‌مند به شرکت در آزمایشات بالینی بودند. آزمایش هایی که می توانست برای درمان بیماران در آینده، مفید و سودمند باشد. نتایج نیز کاملاً امیدوار کننده به نظر می‌رسند.
