به گزارش تابناک یزد، مهدی فتحی - آموزگار در قانون نوشت: لایحه بودجه سال 96 نیز از طرف دولت
تحویل مجلس شد. با شعارهایی که «حسن روحانی» به طور مستمر در سخنرانی ها و
مراسم های رسمی در بین اندیشمندان و فرهیختگان می داد، و با تغییراتی که
اخیرا در کابینه خود انجام داد، انتظار می رفت که تغییرات محسوسی را در
بودجه سال 96 آموزش و پرورش شاهد باشیم. با نگاهی به لایحه بودجه ارائه شده
به مجلس و سهم آموزش و پرورش از این بودجه، به سادگی متوجه خواهیم شد که
نه تنها ارتقای نسبی در بودجه این وزارتخانه به عمل نیامده است، بلکه با
آمدن این بودجه به زیر 10 درصد از بودجه عمومی دولت، عملا آموزش و پرورش از
چرخه اولویت های دولت خارج شده است. افزایش 10 درصدی بودجه سال 96 آموزش و
پرورش در مقایسه با سال 95 و با در نظر گرفتن نرخ تورم که یقینا کمتر از
10 درصد نخواهد بود، می توان حدس زد که هیچ افزایشی در بودجه این وزارتخانه
صورت نگرفته و حتی با کاهش نیز مواجه شده است.
جالب اینجاست كه با
افزایش چند برابری بودجه برخی نهادهای فرهنگی در دولت تدبیر و امید، با
وجود اینکه همیشه دولت از وجود این نهادها و ارتزاق آنها از بودجه عمومی
گله مند بوده است، نشان از این دارد که دولتمردان در مقابل لابی هایی که
این نهاد ها در کشور و نظام دارند، توان مقابله نداشته و حتی بسیار بیشتر
از دولت های پیشین کوتاه آمده اند. شاید خود آنها نیز وابستگی هایی به این
گونه نهاد ها داشته باشند و اینگونه می شود که عملِ دولتمردان با
شعارهای‌شان اصلا هم خوانی نداشته، و این چنین افزایش هایی را برای آنها
در نظر گرفته‌اند. از طرفی مشخص شد که تعویض وزیر آموزش و پرورش و معرفی
دانش آشتیانی نیز بیشتر از آنکه به جهت ارتقای جایگاه آموزش و پرورش باشد،
یک نوع استراتژی تبلیغاتی و صرفا برای جلب رضایت عموم فرهنگیانی که معترض
به عملکرد وزیر مستعفی بودند، به وقوع پیوست.
وعده های دانش آشتیانی
و برنامه ارائه شده وی به مجلس برای کسب رای اعتماد از نمایندگان نیز در
این مقوله کاملا زیر سوال رفت و آب سردی بر پیکره آموزش و پرورش و معلمان
ریخته شد. اینجاست که نمایندگان مجلس و به خصوص کمیسیون آموزش و تحقیقات و
فراکسیون فرهنگیان باید به جِد در مقابل این بی توجهی دولت به آموزش و
پرورش ایستاده و نگذارند حق معلمان و دانش آموزانِ کشور پایمال شود. بی‌شک
وزیر آموزش و پرورش به عنوان مدافع حق و حقوق بدیهی فرهنگیان و دانش آموزان
در بدنه دولت، می بایست با چانه زنی های خیلی بیشتر، از این واقعه جلوگیری
می نمود. اما باکوتاه آمدن ایشان و ارائه چنین لایحه ای از طرف دولت به
مجلس، مشخص شد که آشتیانی نیز بیشتر از آنکه به فکر فرودستان باشد به فکر
حفظ منافع خود و فرادستان می باشد.
از سوی دیگر انداختن تقصیر تمامی
مشکلات جامعه بر عهده آموزش و پرورش خارج از انصاف است. با وجود نهادهای
فرهنگی بی شماری که فعالیت دارند و خارج از حوزه اختیارات آموزش و پرورش
هستند و نهاد های فرهنگی که از بودجه عمومی دولت ارتزاق می کنند و داعیه
دار فرهنگ سازی و تربیت جامعه هستند، اگر قرار باشد آموزش و پرورش در محضر
مردم و جامعه پاسخگوی مشکلات و بی اخلاقی های پیش آمده در جامعه باشد و
مورد بازخواست قرار بگیرد، بی انصافی است. اینکه همه این نهادها با بودجه
های سرسام آور، خود را در پشت لوای آموزش و پرورش پنهان کرده و هیچ نگاهی
به سمت آنها جلب نمی شود، باعث شده است که متولیان آنها بدون هیچ دغدغه ای
آنگونه که خود تمایل دارند رفتار کرده و خود را ملزم به پاسخگویی به هیچ
فردی ندانند. البته حمایت نهادهای قدرت و سیاسیون قدرتمند کشور از اینگونه
نهادها نیز شاید در عدم پاسخگویی آنها به مردم مزید بر علت باشد.
در
نهایت اگر هشدارهایی را که صاحب‌نظران بارها و بارها در رسانه ها و مجالس
رسمی و غیر رسمی به گوش مسئولان می‌رسانند جدی نگیریم، نمی توان امیدوار
بود که حرکت جامعه رو به بهبودی و پیشرفت برود. با این ساز و کار یقین
داشته باشید که زوال اخلاقی، اقتصادی، امنیتی و... در جامعه حتمی خواهد
بود. ترجیح برخی منافع فردی از جانب برخی افرادِ کار به دست؛ در کشور، بر
منافع جمعیِ جامعه، باعث به وجود آمدن این نگاه ها شده است. اعتراضات و
حضور میدانی معلمان با این روندی که دولت در پیش گرفته ،گریز ناپذیر است.
لذا باید دولت تدبیر و امید کمی بیشتر در این راستا تامل داشته باشد.
گرچه
روحانی با لابی هایی که در بین سیاسیون کشور کرده است و با برایندی از
اوضاع و آینده که تیم مشورتی ایشان به وی ارائه داده اند، از حضور خود در
دور دوم ریاست جمهوری تا حد بسیار بالایی یقین حاصل کرده است، اینگونه
رفتار کردن در مقابل فرهنگیان، ناشی از وجود این نوع تفکر در ایشان است،
اما بهتر است زیاد به این رمال بازی ها اعتماد نکرده و رویکرد خود را تا
حدودی تغییر دهد و نظر معلمان را تا اندازه ای جلب کند. در غیر اینصورت
ممکن است با اتفاقی روبرو گردد که خود و تیم مشورتی شان به ذهن‌شان هم خطور
نکرده باشد و به ناچار برخلاف روال همیشگی سالیان گذشته، اولین رییس
جمهوری باشد که پس از انقلاب، فقط یک دوره این وظیفه را بر عهده داشته است.
قبلا هم دیده و شنیده ایم که معلمان، حرکت هایی کرده اند که همه را انگشت
به دهان گذاشته است. مع الوصف تا دیر نشده بهتر است که اقدامات عملی در
بهبود اوضاع آموزش و پرورش و فرهنگیان و دانش آموزان انجام شود. در غیر
اینصورت آینده نامعلومی در انتظار دولت تدبیر و امید خواهد بود.