تابناک / غلامعلی جعفرزاده ایمن آبادی، نماینده مردم رشت که سر لیست امید در استان گیلان و رای اول انتخابات رشت را بدست آورد ، در یادداشتی به بیان نکاتی درباره "لیست امید" و رویکرد سیاسی آن ها بعد از انتخابات مجلس و درون پارلمان پرداخته است که در ادامه می خوانیم.
ایمن آبادی در جمهوریت نوشت: با اعلام نتایج انتخابات مجلس دهم ورای شادی و شعف از لبیک ملت به دعوت رهبر انقلاب برای شرکت در انتخابات دهمین دوره مجلس شورای اسلامی، مساله دیگر مبنی بر تغییر بافت سیاسی مجلس نیز مورد استقبال بود. بخش قابل توجهی از ترکیب مجلس با لیست امید به بهارستان رسیده بودند و از این حیث اتفاق مبارکی در عرصه سیاسی افتاده بود که همانا چرخش قدرت تلقی می شد.
اصلاح طلبان به عنوان بخش قابل توجهی از اسامی لیست امید این تغییر را به مبارکی انگاشتند که به حق نیز مبارک بود چرا که گذشته از نکته مورد تاکید مبنی بر چرخش قدرت، فرصت مناسبی برای این جریان در جهت بهبود مناسبات با بدنه حاکمیت اتفاق افتاده بود. کما این که همین جمعیت قابل توجهی در پارلمان دهم که می توانست فرصت جدی باشد با سهل انگاری به عنوان فرصتی قابل توجه از دست رفت.
در روزهای پایانی مجلس نهم بود که زمزمه های "حق ریاست مجلس دهم برای یک چهره اصلاح طلب" مطرح شد. با این استدلال که ریاست مجلس باید تغییر کند چرا که رای آوری لیست امید نشان از درخواست مردم برای تغییر شاکله مجلس است.از ابتدا این تصور غلط برخی چهره های فراکسیون امید را به اظهارنظرهایی تند واداشت. در این بین اما همواره این سوال مطرح بود که آیا از اساس صرف عضو فراکسیون امید بودن دلیلی برای تعهد به صندلی ریاست نشاندن سرلیست تهران بود؟!؟
نگارنده به عنوان یکی از اعضای این لیست تاکید دارد که در زمان جمع بندی لیست ها هرگز توافقی در ریاست مجلس در این خصوص صورت نگرفته بود بنابراین صرف جمعیت قابل توجه "لیست امیدی" در مجلس نهم این تصور که باید ریاست مجلس سر لیست تهران باشد- با تمام احترامی که برای شخصیت دکترعارف و توانمندی های غیرقابل انکار ایشان قائل هستیم- تصوری اشتباه و آغاز یک لغزش بود.
لیست امید با این اشتباه به تعبیری به توهم پیروزی در انتخابات هیات رییسه باخت و دو کاندیدی هم که اصلاح طلب شناخته می شوند و در جایگاه نواب اول و دوم تکیه زدند به پشتوانه این لیست وارد ترکیب هیات رییسه نشدند. فرصتی که می توانست به مذاکره با کاندیدای دیگر ریاست پرداخته شود از بین رفت. بعد از آن نیز در انتخابات هیات رییسه کمیسیون ها هنوز تب آقایان در خصوص انتخابات هیات رییسه مجلس نخوابیده بود و در التهاب بی وفایی و بی اخلاقی کسانی می سوختند که به رقیب رای داده بودند که مشخص نبود و نیست که این تعهد در ذهن برخی آقایان کی و کجا اخذ شده که هرکس لیست امیدی بود باید بر اساس قراری نانوشته سر لیست تهران را به عنوان رییس مجلس انتخاب کند..
نگاهی با ذره بین سیاسی نشان می دهد که برخلاف آنچه بر آن اصرا می شود تا القا گردد، لیست امید بر امده از اصلاح طلبان و اصولگرایان معتدل و برخی حامیان دولت و اعدالیون بود که بعد از پیروزی در انتخابات به یک باره لیست اصلاح طلبان خوانده شد.
جمعیتی که می توانست در مجلس با استفاده از پتانسیل قابل توجه فراکسیون های مهم و کمیسیون های تعیین کننده در هیات رییسه با خود همراه سازد در اشتباهی استراتژیک به مسیر غرور رفت و این فرصت را از دست داد. اگرچه هنوز در ابتدای مجلس دهم هستیم واین نگارش در جهت آه و افسوس که در راستای تجدیدنظر در بیراهه ای است که " امید" در آن قرار گرفته است.غروری که می تواند ظرفیت های این جمعیت را در سال های اتی پارلمان دهم با چالش مواجه سازد کما این که اگر این جمعیت نتوانند با یک و.اقع بینی بافت متکثر خود را قبول کنند و همه چیز را محدود به رگ وریشه اصلاح طلبی نمایند نمی توانند از ظرفیت های این جمعیت در مجلس استفاده صحیح نموده و علاوه بر این نامی که با روشی اشتباه در پی احیای ان هستند را نیز در وضعیت تهدید قرار می دهند.هشداری از امیرمومنان مبنی بر"شر آفات العقل الکبر" که باید جدی گرفته شود.