شکست اصولگرایان

نتایج این انتخابات را می توان از منظری بررسی نمود که اغلب کارشناسان سیاسی بدان نپرداخته اند. بسیاری از تحلیلگران بخصوص اصولگرایان با مراجعه به نتیجه انتخابات شهر های کوچک که اتفاقا در همان اولین ساعات شمارش آرا مشخص می گردید با توسل به عدد و رقم استنباط نموده اند که ترکیب مجلس آتی با اکثریت اصولگرا خواهد بود.
هرچند همین نتیجه عددی نیز مرهون این نکته است که اصولگرایان به مدد برخی نیروهای سیاسی با تیم دسته سوم اصلاح طلبان رقابت نموده و بازنده این انتخابات شده اند.
اما چرا شکست؟
ناگفته پیداست که اغلب جریان های سیاسی موثر و پرنفوذ تهران توسط برخی نمانیدگان تهران و نیز رییس مجلس شکل می گیرد و ضمن اینکه با توفیق لیست امید در تهران یکدستی خاصی بین آنها می تواند شکل بگیرد و همین مساله زمینه ساز چرخش آرام نمایندگان غیرسیاسی و یا اصولگرایان میانه رو به سمت دولت خواهد بود که معنای این امر ، پرقدرت تر شدن جریان اصلاح طلبی خواهد شد. با شکل گیری هسته تصمیم گیر در مجلس که اغلب نمایندگان تهران و هیئت رییسه مجلس آن را شکل می دهند قدرت لابی اصولگرایان به شدت پایین خواهد آورد.
لیست امید تهران که توسط شورای اصلاح طلبان تهران تهیه گردیده در روز چهارشنبه مانند سال 92 مورد حمایت قاطع خاتمی قرار گرفت. این حمایت سبب ساز یک موج انتخاباتی به نفع لیست امید گردید و نتیجه انتخابات تهران را رقم زد بطوریکه تا این لحظه حداد از راه یابی به مجلس باز مانده و این آراء نشان داد که حصر تلویزیونی مبنایی برای سنجش محبوبیت نخبگان نمی تواند باشد.
فاصله از احمدی نژاد
فارغ از این مسائل، یکی از علل شکست اصولگرایان را باید زاویه گرفتن از احمدی نژاد دانست. اصولگرایان بعد از سال 84 مبنایی به جز تقلید سیاسی نتوانسته اند برای گفتمان خود ایجاد نمایند و تمام سرمایه خود یعنی عدالت طلبی و محروم محوری احمدی نژاد را به باد انتقاد و سهم خواهی گرفتند و این شد نتیجه آن همه از کیسه خوری.

برای مثال می توان از موفقیت بی نظیر بیگی در تبریز نام برد که به هیچ وجه بر خلاف احمدی نژاد موضع نگرفت اما فرهنگی و سعیدی با انتقاد از احمدی نژاد آرای سنتی محرومان را از دست دادند.