براستی " فتبارک ا.. احسن الخالقین" را
باری تعالی برای خلقت که بیان کرده؟ برای خلقت پدری که جنت رضوان به دو
گندم فروخت؟ تا من فرزند خلف او باشم و به جوی بفروشم؟ یا انسان امروز و
دیروز که خون می ریزد و سجده شیطان می کند؟
حضرت
حق هنگامی که عرش را آفرید، زمین را خلق کرد، خورشید و ستارگان یا شب و
روز را آفرید تفاخر به قدرت کبریایی خود نکرد، جل جلال زمانی خود را احسن
الخالقین نامید که از وراء جهان ماده و دور از بعد زمان فرزندی از آدم
ابوالبشر را دید که در روزی عشق را و بندگی را معنا کرد، خداوند متعال
زمانی در عرش اعلا تفاخر به قدرت لایزالش کرد که حسین را در کربلا دید، او
دید که حضرت ارباب چگونه او را در بین شمشیرها می طلبد و ندای توحیدی "
الهی رضا به رضائک و تسلیما لامرک" سر می دهد. او دید که پسر فاطمه حتی
اکنون که همه چیزش از زن و فرزند، از شان و آبرو و از بزرگی و جاه و حتی
حجش را فدای او کرده باز هم راضی است به رضای او و راضی است به تقدیر او.
خدای
ملکوت زمانی که به فرشتگان بارگاه فرمود: "آن چه من می دانم شما نمی
دانید" می دانست که از ذریه آدم پسری خواهد آمد تا برای رضای خدای کعبه حتی
از کعبه چشم بپوشد و ندایی که از کربلا او را فرا می خواند لبیک گوید و
عرفان عرفات را نه در سعی و طواف که در گودال کربلا معنا نماید.
حسین
(ع) در عاشورا نه فقط جانش را و نه فقط اصغر و قاسم و اکبر و عباسش را
قربانی این حج کرد، که آقایی به ارث رسیده از جد بزرگوارش را نیز قربانی
نمود.
ولی
حقیقتا پیام حسین از سفر مدینه به مکه و از مکه به کربلا چه بود؟ حسین به
دنبال امر به معروف بود و اصلاح امت جدش؟ سید الشهدا خون در راه آزادی داد؟
آری این ها بود. بیان این ها برای تمام انسان ها و برای تمام تاریخ بود،
اما همه اش این ها نبود، بانگ پیروزی حق بر باطل در جنگ خون علیه شمشیر
بود، صدای جاودانگی حقیقت در طول نسل ها بود، اما باز هم فقط این ها نبود،
پسر فاطمه در عاشورا بیان کرد که ظلم و فساد قابل تحمل است اما نه چنین
عریان که همچو یزیدی خرقه رسول خاتم بر تن کند، که در چنین وضعی الاسلام و
والسلام و جان خود، فرزند و خانمان برای رسوایی یزید و یزیدیان چه ارزان
است، اما باز هم همه پیام عاشورایی ثار ا... این نیست.
پیام
عاشورا رازی است میان خالق و سلیمان بی کفن کربلا با این وجود گمان این
قلم -که به میزان دلق وجودش سخت تنک می باشد- آن است که پیام حضرت ارباب
جمله است که خواهرش و شریکش که همه مصائب کربلا را جمیل دید بیان کرد که "
الهی این کوچک را از ما بپذیر" و این ندایی که حضرت دوست " حسین را شهید
عطشان می پسندد" بود که در طول عمر بشر تمام انبیاء و اولیاء قبلی آن را
شنیدند و ابراهیم پسر رسول مهر(ص) را سال ها قبل فدای حسین کرد و یحیی نبی
پیشمرگ پسر فاطمه شد.ندایی که از سوی کربلا حسن شنید تا سید الشهدا شود، تا
او را شیدایی کند که از حرم امن الهی به کرب و بلا که از او به خدا پناه
می برد، برود، همان مشق عرفان بود که در دعای عرفه تعلیم داده بود و اکنون
در آزمایشگاه کربلا میوه اش را می چید، پیام دهم محرم سال 61 هجری آن بود
که امام عشق در آخرین لحظه های عمر قبل از جاودانگی بیان کرد: "الهی رضا به
رضائک و تسلیما لامرک"