تابناک رضوی: هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد. این را نه به عنوان ضرب المثلی قدیمی بلکه به عنوان رسم الخط زندگی باید در نظر داشت. از این منظر است که می گوئیم، از " مشهد" که می خواهید حرف بزنید، هم دهان تان را بشویید و هم کلمات تان را. این شهر، با واژه" مقدس" به عنوانِ پسوند، کامل و پیشانی ایران می شود. خاری اگر میان هزاران گل، سر برآورد، چنان که در همه جای جهان می روید، مشهد را به اندازه آن کوچک کردن نهایت بی خردی است. یک سفاهت تمام است چه بنویسند و چه بگویند و چه فیلم کنند. کلمات برای من هزار بار محترم تر از آن است که به اسامیِ تردامن و بیهوده گو، آلوده شود لذا به حرمت مشهد الرضا و مردمان شریف این قطعه بهشتی خاک، رضا نمی دهد دلم و قلمم که کاغذ را به نام فیلم و گروه حرمت شکن را بیالایم. هرچه گفته اند و ساخته اند از نگاه نازیبای شان برخاسته است. در دیده شان بوده است زشتی نه در عینیت معرفتی شهر. مشهد اما هم مقدس است و هم پاک. نه این که آلودگی ایجاد نشود که همه جا می شود. نه این که جرمی واقع نشود که همزاد آدمی است این بیماری. آب را ، طهارت را، شفا را خدا برای همین آفریده است. در این شهر هم علاوه بر آب، آفتاب هم در شمار مطهرات است. شفا هم هست که آن را کامل می کند. کم نبوده اند بیماران آلودگی که در این دیار شفا گرفته اند. فراوان بوده اند کسانی که در این سرزمین کامل شده و به کمال رسیده اند. به همین دلیل است که مشهد را باید مقدس شمرد. باید قداست اش را پاسداری کرد. باید" مدافعِ" حرمتش شد که از" حرم" نشات می گیرد. مشهد است این جا، شهری که امام مهر بر آن حکومت می کند جز به تکریم نباید از آن نوشت. شکسته است قلمی که بد بنویسد. بسته باد دهانی که که شر بخواند. مشهد است، شب ها با معرفت به صبح می رسد و تاریکی جای خود را به روشنی می دهد. این همه نور را نمی بینند که از تاریکی می گویند. این هم جز از کور برنمی آید. تارهای تنیده بر ذهن شان چنان محکم می شود که نمی توانند سر بجنبانند و این همه زیبایی را ببینند. آنچه از مشهد فیلم کردند نه واقعیت این دیار که عینیتِ ذهن خودشان است و الا این جا را به اسم مردی "تسجیل" کرده اند که بر مومن و کافر، مهربان است. یک مهربانی عام که ترجمه اش می شود آفتاب، می شود باران، که چون می درخشد و می بارد نمی پرسد اینجا خانه کیست و صاحب مزرعه چه نام دارد. کافران را هم بر در خانه این کریم، اجابت هاست. نمی پرسد چه آورده ای. به کوچکی دستانت نگاه نمی کند. حتی بر گناهانت هم چشم می پوشد به قاعده خداوندگار "کریم الصفح". چشم می پوشد و دامنت را پُر می کند از نعمت سعادت و سلامت. مشهد را با حضرت رئوف و با مهربانی هایش باید تعریف کرد نه با زخمی که از نابخردی شکل گرفت و مشهد خود نیز آن را سیاست کرد و التیام بخشید. آنان که چنین نمی بینند و چنان می نگرند، ذهن خود را نقاشی می کنند و خود را فیلم می کنند. مردم ما فیلم نمی شوند. یک عمر ایستادن در بلندای معرفت چنان افقی جلوی چشم شان گشوده است که در ازدحام غبار ها هم راه را گم نمی کنند.....
