تابناک رضوی: «لباس نو» اولین عیدانۀ محسن چاوشی بود که در اسفند 90 تقدیم هواداران شد. عاشقانه‌ای زیبا که با واسطه قرار دادن سال نو و آمدن عید، انتظار دیدن محبوب را به تصویر می‌کشد. این آهنگ با وجود داشتن ریتم ملایم و غمگین، حال و هوای روزهای آخر سال را برای مخاطب با امید همراه می‌کند آنجا که عید را دیدن صورت یار توصیف می‌کند اما همین امید در پایان آهنگ، مخاطب را با حقیقتی تلخ تنها می‌گذارد:
«شادی از تقویمم بی تو رفت و برنگشت
انتظارت منو کشت توی سالی که گذشت»
با گذشت حدود ۱۰ سال از انتشار «لباس نو» هنوز هم این آهنگ، جایگاه خاصی در میان طرفداران دارد. محسن چاوشی در همین ماه، آلبوم «پرچم سفید» و تک آهنگ «سلام به صلح» را نیز تقدیم علاقمندان کرد که هر کدام محتوا و سبکی متفاوت داشت.
اسفند سال 91 نیز چاوشی طرفدارانش را با آلبوم «من خود آن سیزدهم» و تک آهنگ «خلیج ایرانی» مسرور کرد اما هر کدام از این آهنگ‌ها نیز حال و هوایی متفاوت با روزهای پایانی سال داشت.
اسفند سال 95 چاوشی عیدانۀ دیگری برای هوادارانش داشت. تک آهنگ «گلدون» که بعد از گلریزان آزادی یک زندانی منتشر شد و محسن چاوشی آن را پس از جمع‌آوری مبلغ دیه توسط طرفدارانش به عنوان هدیه به آنان تقدیم کرد. در این آهنگ اگر چه حرفی از عید و هفت‌سین و سال نو نیست اما هم‌زمانی انتشار آن در آخرین ماه سال و محتوای درد‌مندانه و گلایه‌مندی عاشقانۀ آن، بیشترین هماهنگی برای عیدانه شدن این آهنگ را رقم زد. آنجا که چاوشی می‌خواند:
«سر این سفره هنوزم یه نفر
روز و شب منتظر مهمونه
مطمئن باش کسی قادر نیست
منو از عشق تو برگردونه»
خاطرۀ "هفت‌سین من تویی، من فقط تو رو می‌خوام" آهنگ «لباس نو» را برای علاقمندانش زنده می‌کند و با یادآوری این وفاداری، فضای آهنگ را به نسبت «لباس نو» امیدوارانه‌تر می‌کند. با گذشت حدود شش سال، این آهنگ نیز پای ثابت آهنگ‌های شب عید چاوشی‌دوستان است.
چاوشی، اسفند 97 نیز با انتشار سه آهنگ به استقبال سال نو رفت. تک آهنگ‌های «ملکا»، «حلالم کن» و «ناوک» با سه محتوای کاملا متفاوت. «ملکا» ستایش‌نامه‌ای زیبا در وصف پروردگار با شعری از "سنایی غزنوی"، کاری بسیار فاخر و ممتاز از چاوشی بود که مورد توجه همه نوع سلیقه قرار گرفت.
آهنگ «حلالم کن» با این که یک سفارش سینمایی بود اما عاشقانه‌ای اعتراضی بود که بر دل مخاطب هم نشست. از این بین «ناوک» که در آخرین ساعات سال منتشر شد و تیتراژ یک برنامۀ تلویزیونی بود بیشتر از دو آهنگ قبلی حال و هوای عیدانه داشت و با ریتم طربناکش می‌توان آن را شادترین عیدانۀ محسن چاوشی از نظر زمان انتشار دانست. شعری موزون از شاعر بزرگ، حافظ شیرازی که شاید کمتر کسی گمان می‌کرد از دیوان سراسر لطافت و آرامش این شاعر بلندآوازه، بتوان چنین عیدانۀ شادی به مخاطب هدیه کرد.
چاوشی اسفند 99 نیز برای هوادارانش عیدانه داشت اما این بار بسیار سوزناکتر از «لباس نو» و «گلدون». در واقع چاوشی با آهنگ جدید، طرفدارانش را در آستانۀ سال نو، نقره‌داغ کرد.
«سال بی‌بهار» نام آخرین عیدانۀ چاوشی است که با وجود کوتاهی و موزون بودن کلمات شعر اما به شدت غمناک و حزین خوانده شده و محسن چاوشی با لحن خاصی که برای ادای کلمات به کار می‌برد درجۀ سوز و درد را در دل مخاطبش تنظیم می‌کند.
چاوشی با «سال بی‌بهار»، بهارِ نیامده را برای بعضی به تاریخ سپرد و برای بسیاری هم با درد و رنج دوری تحویل کرد. اما با همۀ اینها این آهنگ نیز در زمرۀ پرطرفدارترین آهنگ‌های آقای خاص قرار گرفت. گویا هوادارانش نیز با خود محسن چاوشی هم‌صدا هستند که : «از تو درد لذت‌بخش، هر چی می‌کشم خوبه»
حال باید دید با این کارنامۀ خاطره‌انگیز، چاوشی در آخرین روزهای سال 1400، چه عیدانه‌ای برای علاقمندانش دارد، عیدانه‌ای شاد از نوع «ناوک» یا عاشقانه‌ای سوزناک از نوع «سال بی‌بهار»؟!
باید منتظر بود و دید...
فاطمه تیلونتن
