با نگاه اجمالی به انتخابات مجلس در شیراز می‌بینیم که فراتر از مشکلاتی که شیراز با آن دست‌وپنجه نرم می‌کند و این شهر را در کمای بیکاری و مشکلات عدیده اقتصادی قرار داده است، آرای پادگانی براساس لجاجت‌ها و به دنبال هیجانات سیاسی سرنوشت این شهر را تحت تاثیر خود قرار داده است.
تابناک فارس به نقل از عصر فارس:بعد از هر انتخابات یکی از اقدامات جریانی، آسیب‌شناسی دلایل پیروزی و شکست افراد و لیست و احزاب در انتخابات با توجه به شعارها و روند تبلیغات و چگونگی قرارگرفتن کاندیدای مدنظر در اذهان عموم است.
در آسیب‌شناسی یک اتفاق، اگر نخواهیم واقعیت‌ها را در نظر بگیریم، بی جهت خود را فریب داده‌ایم.
آنچه در این مختصر می‌نویسیم، بررسی اجمالی و نگاه به رفتارهای انتخاباتی در کلانشهر شیراز است که متفاوت از بسیاری از شهرها و حوزه‌های انتخابیه دیگر است.
با نگاه اجمالی به انتخابات مجلس شیراز می‌بینیم که فراتر از مشکلاتی که شیراز با آن دست‌وپنجه نرم می‌کند و این شهر را در کمای بیکاری و مشکلات عدیده اقتصادی قرار داده است، دو قطبی شدن کاذب صحنه انتخابات، اجرای سناریوی جنگ روانی و فریب، سبب تحریک اجتماعی شد و بخشی از بدنه خاموش را به صورت هدفمند به پای صندوق‌های رأی آورد و به لیست مورد نظر رای داد و در واقع، صحنه انتخابات، عرصه جنگ «حیدری – نعمتی» بدون در نظر گرفتن مصالح شهر و استان شده بود.
با بررسی منظومه فکری هر قطب، باید دید آیا نگاه ما به انتخابات بر اساس مبانی مردم‌سالاری دینی است که به دنبال رشد جامعه است و احساس مسئولیت‌پذیری دارد و یا بر اساس قواعد دمکراسی غربی که مردم را ابزاری برای رسیدن به قدرت می‌بیند و به دنبال تخدیر فکر او با استفاده از هیجانات سیاسی، فرهنگی و اجتماعی است؟
اگر بر اساس مبانی دینی نگاه کنیم، برای به قدرت رسیدن، نباید به دنبال آرای چشم و گوش بسته جامعه باشیم؛ بلکه «اقناع آحاد جامعه» باید دغدغه ما باشد.
رهبر معظم انقلاب در بیانات گرانقدرشان همانند امام راحل(ره) بر لزوم «اعتماد و اطمینان» نسبت به تصمیمات گروهی تاکید دارند و نه بر تصمیمات سیاسی چشم و گوش بسته، یعنی منطق کلام ایشان هم تأثیرپذیری «ساختار سیاسی» در رأی دادن از «ساختار اعتقادی» هر فرد است، یعنی هر کس باید یقیین و اطمینان حاصل کنید که رأی خود را به فردی که لایق این جایگاه است، اختصاص می دهید؛ حال این یقین را شخصا به دست بیاورد یا از معرفی چند چهره یا چند حزب و گروه سیاسی که دور هم نشسته‌اند و بر اساس شناخت خود، فهرستی از کاندیداها را به مردم معرفی کرده‌اند.
ضمن اینکه رهبر معظم انقلاب تاکید می‌کنند که وقتی چهره‌ها و گروه‌های سیاسی و احزاب دور هم می‌نشینند تا لیست انتخاباتی معرفی کنند، به شکلی عمل کنند تا بدنه آنها بپذیرد: «آن کسانی که این فهرست‌های پیشنهادی را میدهند، واقعاً رعایت حق را بکنند؛ مسئله رفیق‌بازی و جناح‌بازی و مانند این چیزها را دخالت ندهند و نگاه کنند ببینند که چه کسی واقعاً شایسته است؛ آن کسی را که شایسته است بگذارند و به مردم معرفی کنند، این هم یک بخش و یک بُعد از رعایت حقّ‌النّاس است.»
حال باید توجه به مشکلات عمومی جامعه و خدمت‌رسانی صادقانه را در کنار آگاه سازی سیاسی قرار دهیم، علاوه بر این باید در اتخاذ تصمیمات جمعی به شکلی عمل کنیم که بدنه فعال جریان سیاسی خود را نسبت به تصمیمات جمعی، قانع کنیم؛ از یاد نبریم که اکثر مردم کلانشهر تهران هم مانند بسیاری از مردم نقاط دیگر کشورمان در یک هفته منتهی به رأی گیری، تصمیمات انتخاباتی خود را با نگاه به چهره‌ها و خواص جریانات سیاسی، اتخاذ می کنند و اگر مقدمات صحیح چیده شود، براساس هیجانات سیاسی و تبلیغات جهت دار تصمیم نمی‌گیرند.
باید تصریح کرد؛ آرای پادگانی که براساس لجاجت‌ها و به دنبال هیجانات سیاسی به دست می‌آید، رشد جامعه و بالندگی آن را به دنبال ندارد.
با تأیید 136 کاندیدا در شیراز، دهمین دوره از انتخابات مجلس شورای اسلامی در اواخر بهمن ماه 94 وارد فاز رسمی تبلیغات شد و در نهایت چهار نفر از لیست امید در دور اول و دوم از شیراز به بهارستان راه پیدا کردند.
عصر فارس در سومین سال انتخاب این افراد، به بررسی عملکرد منتخبین شیراز، می‌پردازد تا با نگاهی اجمالی فراتر از هیاهوی انتخاباتی به بررسی اهم اولویت‌های استان بپردازد و در شماره‌های بعد عملکرد این افراد را در سنجه نظر قرار می‌دهد.
خدای متعال در قرآن کریم با اشاره به عاقبت پیمان‌شکنان و کسانی‌که وعده دروغ میدهند، می‌فرماید: فَأَعْقَبَهُمْ نِفاقاً فِی قُلُوبِهِمْ إِلى یَوْمِ یَلْقَوْنَهُ بِما أَخْلَفُوا اللَّهَ ما وَعَدُوهُ وَ بِما کانُوا یَکْذِبُونَ؛ اعمال آنها نفاقى در دل‌هایشان تا روز قیامت ایجاد کرد، به خاطر اینکه عهد خدا را شکستند و به خاطر اینکه دروغ می گفتند»(توبه/۷۷)
هر کاندیدایی که سهم و بهره‌ای از مسائل اعتقادی، اخلاقی و ایمانی دارد، این موضوع را می‌داند که باید وعده‌ای بدهد که در حد توانش باشد و این امر می‌تواند در قراردادها و تعهدات علمی، سیاسی و اقتصادی مصداق داشته باشد.
